Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που η αλαζονεία δεν φοράει μάσκα· εμφανίζεται κατάφατσα, φουσκωμένη από αυτοπεποίθηση, με τη βεβαιότητα πως ο κόσμος της ανήκει. Και άλλες φορές, πιο ύπουλα, καλύπτεται πίσω από το χαμόγελο της γνώσης, τη γοητεία του τεχνοκράτη, την κληρονομιά της ιστορίας ή τον καθρέφτη της στρατηγικής. Ο Ρητορικός Αυτοθαυμασμός Υπάρχει εκείνος ο τύπος που ερωτεύεται τα ίδια του τα λόγια. Γοητευτικός, θεατρικός, εμβληματικός στην εκφορά, καλλιεργεί μια αλαζονεία που γεννιέται από την αίσθηση ότι αυτό που εκπέμπει είναι αρκετό για να καθοδηγήσει το πλήθος. Δεν χρειάζεται να αποδεικνύει, διότι πιστεύει ότι ήδη είναι . Δεν ακούει — μόνο μιλάει. Η αλαζονεία του είναι ρητορική, μεγαλόπνοη, σχεδόν ποιητική, αλλά αποκομμένη από την πράξη. Είναι ο τύπος που πείθει, αλλά δύσκολα πράττει. Ο Τεχνοκρατικός Υπερεγκέφαλος Υπάρχει κι εκείνος που πιστεύει ότι ο αλγόριθμος ξέρει καλύτερα. Με ορθολογισμό και φινέτσα, εκπέμπει την πεποίθηση ότι η γνώση του είναι αδιάψευστη. Δεν επ...