Μια ξύλινη πορτοκαλί πόρτα στέκει ολομόναχη, εκεί που κανείς δεν την περιμένει. Δεν ενώνει, δεν χωρίζει, δεν φρουρεί. Δεν στηρίζεται σε τοίχο, δεν εμποδίζει διαδρομή. Στέκει απλώς.
Κάποτε ίσως είχε σκοπό. Ίσως αποτελούσε είσοδο, όριο, προειδοποίηση. Τώρα όμως, δεν είναι τίποτα από αυτά. Όποιος θέλει να περάσει, απλώς την προσπερνά. Από δεξιά, από αριστερά, από πάνω. Η ίδια η φύση την έχει ξεπεράσει — λουλούδια και πέτρες περνούν εκεί που ο άνθρωπος προσπάθησε να ορίσει το αδιάβατο.
Αυτή η πόρτα είναι σύμβολο. Είναι οι άμυνες που χτίσαμε και δεν εξυπηρετούν πια. Είναι οι κανόνες που δεν έχουν εφαρμογή. Είναι οι φόβοι που προσπεράστηκαν. Είναι τα όρια που βάλαμε στους άλλους, αλλά τελικά μάθαμε ότι ο καθένας μπορεί — σαν το νερό — να βρει τον δρόμο του.
Δεν υπάρχει πραγματικό εμπόδιο, όταν η θέληση είναι εσωτερική. Δεν υπάρχει πόρτα που να σταματά το φως, όταν αυτό αναζητεί έξοδο.
Κι αν εμείς ακόμη στεκόμαστε πίσω από τις δικές μας πόρτες, φοβούμενοι το έξω ή το μέσα, ας θυμόμαστε: Η ζωή δεν ζητά άδεια. Προχωρά. Παρακάμπτει. Και πάντα, βρίσκει διέξοδο. Όπως το νερό. Όπως η φύση. Όπως η αλήθεια.
Και τότε — λίγο πιο πέρα — συναντάς ένα λουλούδι. Όχι στολισμένο. Όχι στη σκηνή. Μα απλώς παρόν. Ανθισμένο. Όπως πρέπει να είναι. Και ξέρεις πως βγήκες από την πόρτα. Και μπήκες στον εαυτό σου.
Είναι μολόχα, το λουλούδι της σιωπηλής φροντίδας. Δεν ζητά να το κοιτάξεις. Κι όμως, θεραπεύει.
