Λίγο πριν την ανατολή μιας ακόμη Μεγάλης Παρασκευής και η μνήμη μου πηγαίνει πάλι πίσω στα χρόνια της ανεμελιάς και της αθωότητας. Τότε που με λαχτάρα περίμενα την Αγία στη σκέψη μου Μεγάλη Παρασκευή για να γίνω για μία ακόμη χρονιά Μυροφόρα.
Η Παρασκευή ως
μέρα έχει ιδιαίτερη σημασία και αξία για μένα, αφού είναι η μέρα που γεννήθηκα
κι εγώ και η μητέρα μου. Θα μπορούσε ξέρετε να είχα αυτό το όνομα…
Από τη Μεγάλη
Πέμπτη θυμάμαι τον εαυτό μου να ετοιμάζει το λευκό σατέν ράσο που τότε
φορούσαμε και που η γιαγιά μου το είχε ράψει με τα χέρια της, « για να έχει το
δικό του το παιδί», όπως έλεγε και που κάθε χρόνο τέτοια εποχή το έβγαζα από το
σεντούκι, το έπλενα , το σιδέρωνα και με ανυπομονησία περίμενα τη Μεγάλη Μέρα.
Η μαγεία ξεκινούσε
από το πρωί στην αποκαθήλωση όπου κρατούσα το σεντόνι στον σολέα της εκκλησίας κι ο ιερέας έβαζε πάνω του το σώμα του Χριστού
για να το σκεπάσω απαλά με τα χέρια μου. Η γιαγιά από κάτω… με περηφάνια
έλαμπε! « Η Εγγόνα μου είναι αυτή, η εγγόνα μου, έλεγε εμφανώς συγκινημένη.
Ύστερα, από τον γυναικωνίτη
πετούσαμε λουλούδια για να πέσουν πάνω στο σώμα του Χριστού μας. Τι υπέροχη
εικόνα και τι ευωδία θεέ μου.
Εκατοντάδες πολύχρωμα , αρωματικά πέταλα σε μικρές, απαλές, νωχελικές κινήσεις να
χορογραφούν με χάρη στον αέρα λίγο πριν ξαπλώνουν
τρυφερά πάνω στο νεκρό σώμα του Χριστού μας, ενώ ο ιερέας το έρανε γυρνώντας το
σε όλο το ναό με τους πιστούς να προσεύχονται σε μια σιωπηρή γιορτή κατάνυξης
κι ευλάβειας.
Σειρά είχε η
φύλαξη του επιταφίου. Ανά βάρδια οι μυροφόρες φυλούσαμε τον επιτάφιο και
λούζαμε με μύρο τους πιστούς που προσκυνούσαν. Φυσικά οι γονείς μου είχαν πάρει
« εντολή» να έρθουν να προσκυνήσουν την ώρα που εγώ θα φυλούσα τον Επιτάφιο. Καμάρι
κι ο μπαμπάς καμάρι και η μαμά… Ο μπαμπάς μάλιστα με πείραζε κι όταν ερχόταν πολλές
φορές: « Δεν θα μου δώσετε κι εμένα λίγο μύρο;»
Η κορύφωση βέβαια
λάμβανε μέρος το απόγευμα στην περιφορά. Όπου κρατώντας στεφάνια ακολουθούσαμε ψάλλοντας
τα εγκώμια την περιφορά. Φλόγες από κεράκια που τρεμόπαιζαν, σκυμμένα κεφαλάκια
δάκρυα για τον Χριστό στον Άδη κι ένα μεγάλο : «Μα πώς είναι δυνατόν;» συνέθεταν το σκηνικό εκείνου του απογεύματος.
Η Μεγάλη Παρασκευή
θα έχει πάντα αυτή την ξεχωριστή θέση στην καρδιά και το μυαλό μου όσα χρόνια
κι αν περάσουν. Θα είναι πάντα η πιο ιερή μέρα, η πιο γλυκόπικρη. Η μέρα της θλίψης,
πριν από τη Μεγάλη Ανάσταση!
Δήμητρα Λογγίνου