Η 25η Απριλίου δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο εκκλησιαστικό ημερολόγιο. Είναι η ανάσα της παράδοσης που περνά μέσα από αγρούς, θυμάρια, πέτρες και ψιθύρους γιαγιάδων. Είναι η μέρα του Αγίου Μάρκου, που η λαϊκή ψυχή τον είδε όχι μόνο ως Ευαγγελιστή, αλλά και ως φύλακα της γης, προστάτη των σπόρων και φρουρό από τα φίδια.
Σε παλαιότερα χρόνια, σε αγροτικές περιοχές της Ελλάδας, οι άνθρωποι δεν πήγαιναν στα χωράφια την ημέρα αυτή. Πίστευαν πως τα φίδια «ξυπνούσαν» και ήταν πιο επικίνδυνα. Κι όμως, δεν υπήρχε φόβος. Υπήρχε σεβασμός. Η παράδοση έλεγε πως ο Άγιος «μαρκώνει», δηλαδή ναρκώνει, τα φίδια – τα κάνει ακίνδυνα.
Δεν είναι τυχαία η πίστη. Το φίδι, σύμβολο του κακού αλλά και της μεταμόρφωσης, βρίσκει τη θέση του και στην ελληνική λαογραφία. Και ο Άγιος Μάρκος δεν τα εξολοθρεύει. Τα γαληνεύει. Τα αφήνει να υπάρξουν, αλλά να μην πληγώνουν.
Και οι γιαγιάδες, με σταυρούς και βοτάνια, ψιθύριζαν μικρές προσευχές στα χωράφια. Άλλες τις θυμούνται. Άλλες όχι. Μα η γη θυμάται. Θυμάται εκείνες τις μέρες σιωπής, που οι άνθρωποι την άφηναν να αναπνεύσει.
Γιατί η παράδοση δεν είναι πάντα γλέντι. Μερικές φορές είναι σιωπή. Είναι στάση. Είναι ένα «δεν πάω σήμερα», γιατί σήμερα…η γη προσεύχεται.
Και μαζί της, κάθε ψυχή που έμαθε να σέβεται ό,τι δεν φαίνεται.
Άγιος Μάρκος: ο Άγιος της γαλήνης. Ο Άγιος που αγκαλιάζει και δεν διώχνει.