Ανάμεσα σε πέτρες, φύλλα και ανεμοδαρμένα τοπία, ξεπροβάλλει ένα λούπινο. Με στέλεχος ευθύ, φύλλα σαν αστέρια και άνθη σε βαθύ μπλε ή μοβ, σαν μικρά ιερά μηνύματα προς τον ουρανό.
Δεν είναι απλώς ένα όμορφο λουλούδι. Είναι φυτό που προσφέρει. Το λούπινο, εκεί που φυτρώνει, εμπλουτίζει το έδαφος. Δεν παίρνει — δίνει. Δεν ζητά αναγνώριση — δρα αθόρυβα. Δεν καλλωπίζει — θεραπεύει.
Είναι ένα σύμβολο του ανθρώπου που κάνει καλό χωρίς να φαίνεται. Που δεν περιμένει ανταμοιβή. Που ενισχύει τον τόπο που τον φιλοξενεί.
Το λούπινο είναι η σιωπηλή προσφορά. Είναι η ήσυχη γενναιοδωρία. Είναι το λουλούδι που σε μαθαίνει πως η παρουσία δεν χρειάζεται θόρυβο για να είναι ουσιαστική.
Και μέσα στη δική του ηρεμία, μας θυμίζει: "Μπορείς να θρέφεις, να ομορφαίνεις και να φεύγεις ήσυχος. Όπως το λούπινο."
Δεν το βρίσκεις σε ανθοδέσμες. Το βρίσκεις εκεί που δεν περίμενες να ανθίσει κάτι. Κι όμως… είναι εκεί. Παρόν. Ζωντανό. Προσφέροντας.
Όπως οι άνθρωποι που αξίζει να μείνουν.