1. Εισαγωγή: Ένα σήμα κινδύνου που δεν ηχεί Σε μια εποχή φαινομενικής αφθονίας γνώσης, εκείνες οι μορφές καλλιέργειας που σμιλεύουν τη συνείδηση, οξύνουν την κρίση και θεμελιώνουν τη δημοκρατία, υποχωρούν σιωπηλά στο περιθώριο. Η ιστορική μνήμη, η ηθική σκέψη, η φιλοσοφία, η λογοτεχνία και οι τέχνες δεν εξαλείφονται. Απλώς υποτιμώνται. Και η υποτίμηση αυτή δεν είναι ούτε αθώα ούτε ουδέτερη. Είναι στρατηγική. 2. Μια διαχρονική μετατόπιση: Από την Παιδεία προς τη Διαχείριση Η Παιδεία, όπως νοήθηκε από τον ελληνικό στοχασμό, αποτελούσε διαδικασία διαμόρφωσης ελεύθερου και υπεύθυνου ανθρώπου. Έναντι αυτής, προβάλλονται σήμερα προτεραιότητες πρακτικότητας, ταχύτητας, “αποτελεσματικότητας” – με όρους όμως τεχνικής, όχι ουσίας. Η λογική αυτή σταδιακά εκτόπισε τα πεδία εκείνα που δεν παράγουν άμεσα χειροπιαστά αποτελέσματα αλλά χτίζουν νοητική και ηθική αυτοτέλεια. Τα μαθήματα του στοχασμού, οι τέχνες του λόγου, τα φιλοσοφικά ερωτήματα, παραμερίζονται ως ανεπαρκώς “χρήσιμα”. Κι όμως, ήτα...