Γράφει η Δήμητρα Λογγίνου Με τον Άγιο Βασίλη είχα πάντα μια ιδιαίτερη σχέση. Ως παιδί δεν αμφέβαλα ποτέ ούτε για μια στιγμή για την ύπαρξή του. Ούτε ακόμη κι όταν οι γονείς μου μού αποκάλυψαν το μυστικό της οντότητάς του που γκρέμισε στα μάτια μου την εικόνα με την οποία αντιλαμβάνονταν η μητέρα και ο πατέρας μου την υπόστασή του. Για μένα ήταν πάντα αυτό που έλεγε η προγιαγιά μου: «Ένας Άγιος που για βοηθούς έχει τους γονείς σου». Ήξερα λοιπόν πώς ο Άγιος μεριμνά ώστε κάθε χρόνο -τέτοια εποχή- να έχουμε καλούδια και να είμαστε όλοι μαζί γύρω από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Έτσι, έπαιρνα το θάρρος να του ζητήσω «περίεργα δώρα». Δεν μου άρεσε να ζητώ από τον Άγιο Βασίλη συνηθισμένα πράγματα. Χωρίς να ξέρω τότε λεπτομέρειες για τον βίο του, ένιωθα – σαν από ένστικτο- ότι ήταν σπάνιος και μοναδικός και ήθελα να μου φέρνει σπάνια και μοναδικά δώρα. Δώρα που τα άλλα παιδιά δεν θα του ζητούσαν ή πολύ περισσότερο δεν θα φαντάζονταν καν να του τα ζητήσουν. ...