Ήταν κάποτε ένα αγόρι που είχε για μόνη του επιθυμία να αγαπά. Δεν ήξερε τι σημαίνει να κρατάς λογαριασμό, να ζυγίζεις το δόσιμο και το κέρδος· η καρδιά του έρεε αυθόρμητα, σαν πηγή που ξεσπά μέσα από βουνό.
Μα σε νεαρή ηλικία παραπλανήθηκε. Πίστεψε πως βρήκε την αληθινή αγάπη, μα ήταν μονάχα ένα ομοίωμα. Μια σκιά που μιμούνταν το φως, ένα αντίγραφο που δεν είχε ψυχή. Όταν το κατάλαβε, πικράθηκε. Κι όμως, δεν έπαψε να αναζητά το αληθινό.
Χρόνια περπάτησε σε δρόμους και μονοπάτια, με τα μάτια στραμμένα στον ορίζοντα. Ώσπου κουράστηκε. Έπεσε η ελπίδα του σαν φύλλο ξερό. «Ίσως δεν υπάρχει για μένα αγάπη», συλλογίστηκε. Και παραιτήθηκε.
Μα η ζωή φυλάγει τα πιο μεγάλα δώρα εκεί που η καρδιά έχει αδειάσει. Μια μέρα, ύστερα από πολλά χρόνια, το αγόρι είδε να ξημερώνει ένα φως που δεν ήξερε από πού ερχόταν. Δεν το είχε αναζητήσει πια, κι όμως ήρθε. Σαν να το χάιδεψε ένα αόρατο χέρι, σαν να το άγγιξε μαγικό ραβδί.
Αυτό το φως ήταν Αγάπη — και δεν έμοιαζε με καμιά άλλη. Δεν ζητούσε τίποτα, μονάχα να λάμπει. Το αγόρι την αναγνώρισε αμέσως. Θυσίασε τα πάντα για να την κρατήσει κοντά του. Έμεινε να τη βλέπει, ακόμη κι όταν η λάμψη της έκανε τα μάτια του να τσούζουν και να πονάνε.
Γιατί προτίμησε τον πόνο του φωτός από την άνεση του σκοταδιού.
Έτσι, μέσα στην ίδια στιγμή, γνώρισε και τη Σταύρωση και την Ανάσταση. Τη Σταύρωση, γιατί χρειάστηκε να χαθεί μέσα στο ίδιο του το δόσιμο. Και την Ανάσταση, γιατί μέσα από εκείνη την απώλεια, βρήκε την αιώνια ζωή της καρδιάς.
Αν έμαθε κάτι το αγόρι, ήταν αυτό: η αγάπη που δεν ζητά αντάλλαγμα δεν σβήνει ποτέ· γιατί είναι φως που ούτε οι ρωγμές ούτε τα δάκρυα μπορούν να σκεπάσουν.
«Ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει· ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.»
(Α΄ Κορινθίους 13, 5–8)
Θεολογικό Μήνυμα
Η αληθινή αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα που ψάχνει ανταπόδοση, αλλά μια στάση ύπαρξης που πηγάζει από τον Χριστό. Είναι σταυρός, γιατί ζητά να θυσιάσουμε τον εαυτό μας· αλλά είναι και ανάσταση, γιατί μόνο έτσι η ψυχή γεύεται το αιώνιο φως.