Στην ιστορία των λαών, η εικόνα του ηγέτη είναι συνήθως συνυφασμένη με τη δύναμη της φωνής του. Με την ικανότητά του να συνεπαίρνει τα πλήθη, να συγκινεί, να υπόσχεται, να σείει τα λάβαρα της ελπίδας ή της οργής.
Και όμως... Ο αληθινός ηγέτης δεν χρειάζεται να φωνάζει. Δεν εξαγοράζει τη συγκίνηση, δεν στηρίζεται στα συνθήματα. Δεν παραπλανά, δεν ελίσσεται για να κρατήσει την καρέκλα. Κάνει τα πάντα για το καλό της πατρίδας – κι εκεί βρίσκεται η δύναμή του.
Ο ηγέτης που δεν φωνάζει είναι εκείνος που:
-
εργάζεται σιωπηρά, χωρίς τυμπανοκρουσίες,
-
αναλαμβάνει ευθύνες χωρίς να τις μεταθέτει,
-
χτίζει πάνω σε θεμέλια θεσμών και όχι εντυπώσεων,
προτιμά να μιλά με αποτελέσματα και όχι με χειροκροτήματα.
Δεν είναι εύκολο να τον αναγνωρίσεις, γιατί η εποχή μας λατρεύει την εικόνα, όχι την ουσία.
Δεν "πουλάει" εύκολα, γιατί δεν κάνει εκπτώσεις.
Δεν ενθουσιάζει το πλήθος, γιατί το σέβεται.
Και κυρίως... δεν σαγηνεύει. Οδηγεί.
Όταν τελειώσει η θητεία του, δεν θα μείνουν αποσπάσματα, ούτε συνθήματα στους τοίχους.
Θα μείνουν έργα, μεταρρυθμίσεις, νέες ισορροπίες.
Ο λαοπλάνος παραπλανά για ίδιον όφελος.
Ο ηγέτης προσφέρει τον εαυτό του για το κοινό καλό.
Αγαπιέται γιατί πρώτος αγάπησε — με πράξεις, όχι με υποσχέσεις.