20 χρόνια μετά τη νίκη της Έλενας Παπαρίζου στη Eurovision, το "My Number One" επιστρέφει όχι ως ένα απλό ελαφρύ τραγούδι, αλλά ως ένα όχημα συλλογικού συμβολισμού. Ο στίχος μοιάζει να απευθύνεται σε ένα πρόσωπο, αλλά στη βαθύτερη ανάγνωση μεταφέρει συλλογικά, θρησκευτικά και εθνικά νοήματα.
"You're my lover / Undercover / You're my sacred passion and I have no other"
(Είσαι ο εραστής μου / Στα κρυφά / Είσαι το ιερό μου πάθος και δεν έχω κανέναν άλλον)
Ο όρος «ιερό πάθος» ξεφεύγει από το ρομαντικό και αγγίζει τη σφαίρα του θρησκευτικού. Η λέξη sacred δεν είναι τυχαία. Εδώ δεν μιλάμε απλώς για έρωτα, αλλά για κάτι που αγγίζει την απόλυτη αφοσίωση, την πίστη σε έναν ανώτερο σκοπό ή ιδανικό. Αναγνωρίζεται μέσα από αυτήν ένα αντικείμενο πίστης, κάτι που κατοικεί στο εσωτερικό της ψυχής, κρυφό αλλά απόλυτο.
"You're delicious / So capricious / If I find out you don't want me I'll be vicious"
Η ένταση εδώ δεν είναι απλώς συναισθηματική. Θυμίζει τη ρήξη που προκαλείται όταν ο πιστός νιώθει ότι το αντικείμενο της πίστης του απειλείται. Η απάντηση δεν είναι βίαιη, αλλά φανερώνει τη σκληρή πλευρά μιας προσωπικότητας που έχει δώσει τον εαυτό της σε κάτι απόλυτο.
"Say you love me / And you'll have me / In your arms forever and I won't forget it"
(Πες μου πως μ’ αγαπάς / Και θα με έχεις / Στην αγκαλιά σου για πάντα και δεν θα το ξεχάσω)
Η φράση θυμίζει όρκο. Η επιθυμία για αποδοχή, για σύνδεση, για ανήκειν, αγγίζει τα όρια μιας εθνικής ή θεϊκής δέσμευσης. Όπως ο λαός ζητά από τον ηγέτη του – ή από τον Θεό του – μια υπόσχεση ότι δεν θα τον εγκαταλείψει.
"You're a fire / And desire / When I kiss your lips, you know, you take me higher"
(Είσαι φωτιά / Και επιθυμία / Όταν φιλώ τα χείλη σου, με ανεβάζεις ψηλά)
Το φιλί εδώ δεν είναι σωματικό. Είναι ένα φιλί που παραπέμπει στο προσκύνημα της εικόνας από τον πιστό. Μια ένωση με το άφθαρτο, το πνευματικό, το ιδανικό. Το «ψηλά» δεν είναι απλώς συγκίνηση· είναι ανάταση. Είναι η υπέρβαση μέσα από την πίστη.
"You're addiction / My conviction / You're my passion, my relief, my crucifixion"
(Είσαι εθισμός / Η πεποίθησή μου / Είσαι το πάθος μου, η ανακούφισή μου, η σταύρωσή μου)
Η κορύφωση της θρησκευτικής συμβολικής: ο αγαπημένος δεν είναι μόνο λύτρωση, αλλά και σταύρωση. Είναι η πίστη που σώζει και καταλύει. Η σταύρωση εδώ δεν είναι κυριολεκτική, αλλά παραπέμπει στην αποδοχή μιας θυσίας υπέρ του ιδανικού. Αυτή δεν είναι απλώς δραματική ένταση, αλλά πνευματική προσήλωση. Αυτό δεν είναι ερωτική υπερβολή· είναι μια έκκληση προς ό,τι ο άνθρωπος προσδοκά να ακολουθήσει τυφλά.
"Never leave me / And believe me / In my empty life you'll be the only reason"
(Μη μ’ αφήσεις ποτέ / Και πίστεψέ με / Στην άδεια ζωή μου θα είσαι ο μόνος λόγος)
Σε κάθε εποχή που ο συλλογικός λόγος χάνει νόημα, τέτοια τραγούδια ξαναγεννιούνται. Δεν είναι πλέον αναμνήσεις μιας pop επιτυχίας — είναι σύγχρονοι ψαλμοί, επαναλήψεις νοήματος που εκλιπαρούν για επιστροφή σε κάτι αγνό και απόλυτο.
Κάποια τραγούδια δεν γράφονται για πρόσωπα. Αλλά για να ντύσουν συλλογικές προσδοκίες, όταν η πραγματικότητα αργεί να απαντήσει.