Ήταν η κόρη που δεν γεννήθηκε — ξεπήδησε απευθείας από τη σκέψη όχι ως βρέφος αλλά ως ώριμη γυναίκα.
Η μονάκριβη του Δία, όχι γιατί ήταν η μόνη, αλλά γιατί ήταν εκείνη που του έμοιαζε στον νου και όχι στη δύναμη.
Και του την κέρδισε.
Ο Παρθενώνας δεν είναι απλώς ναός.
Είναι μνημείο αγάπης, χτισμένος για την Παρθένο Αθήνα — όχι γιατί δεν γνώρισε τη μάχη, αλλά γιατί δεν αφέθηκε σε κανέναν.
Η Αθήνα των αρχαίων — όπως αργότερα και η Παναγία των πιστών — είχε χίλια ονόματα:
Πολιάς, Σώτειρα, Παρθένος, Προμάχιμος, Εργάνη, Νίκη...
Όχι από σύγχυση, αλλά από πλούτο.
Γιατί μια γυναίκα που γεννιέται με φως, χωρά πολλά πρόσωπα — και σε όλα μένει ίδια.
Ο Παρθενώνας, χτισμένος γι’ αυτήν,
είναι το σπίτι της πόλης που ήθελε να μοιάζει στη θεά της:
- Να αγαπά τη στρατηγική, όχι τη βία.
- Να πείθει με τον λόγο, όχι με τη σπάθα.
- Να γεννά ιδέες, όχι δόγματα.
- Να κυβερνά με σοφία, όχι με φόβο.
Όπως κι η Αθήνα των πολιτών, των ποιητών, των νομοθετών,
έτσι κι ο ναός της Παρθένου χτίστηκε για να μείνει:
Όχι επειδή ήταν ο μεγαλύτερος,
αλλά επειδή ήταν ο πιο πιστός καθρέφτης της ίδιας της ψυχής της Αθήνας.
Και τελικά — όταν όλα γύρω χάθηκαν, όταν αυτοκρατορίες άλλαξαν, όταν οι θεοί αντικαταστάθηκαν — εκείνος έμεινε.
Γιατί ήταν αφιερωμένος στην κόρη που δεν πούλησε ποτέ την καρδιά της.
Γιατί ήταν χτισμένος για ιδανικά που δεν γεννήθηκαν από φόβο, αλλά από έρωτα για το μέτρο, την ομορφιά, τη σκέψη και την ελευθερία.
Παρθενώνας. Όχι απλώς πέτρα.
Όχι απλώς ναός.
Αλλά η πρώτη αγάπη μιας πόλης — και το αιώνιο πρότυπό της.