Η κοινωνική εργασία δεν είναι ποινή, ούτε ένα μέσο που αποδίδεται ως συνέπεια λανθασμένων συμπεριφορών. Είναι εκπαιδευτικό δικαίωμα, μια πολύτιμη παιδαγωγική διαδικασία που προσφέρει στον μαθητή τη δυνατότητα να σχετιστεί με την κοινωνία με τρόπο ενεργητικό, συνεργατικό και ουσιαστικό.
Η κοινωνική εργασία ενισχύει τη συνείδηση του ατόμου μέσα από τη συμμετοχή, την προσφορά και την προσωπική ευθύνη. Πρόκειται για μια εμπειρία μάθησης που επιδρά όχι απλώς στη συμπεριφορά αλλά στην ταυτότητα του μαθητή ως πολίτη.
Η εμπλοκή των παιδιών και των νέων σε κοινωνικές δράσεις τους δίνει πρόσβαση σε έναν κόσμο ενσυναίσθησης, κατανόησης και δημιουργικής συμμετοχής. Όπως καταγράφει η UNICEF (2014), η ενεργή συμμετοχή των μαθητών σε κοινωνικές δραστηριότητες ενισχύει την ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη και καλλιεργεί την κοινωνική υπευθυνότητα.
Η κοινωνική εργασία, όταν υλοποιείται ως μέρος μιας οργανωμένης εκπαιδευτικής στρατηγικής, δεν διορθώνει «παραπτώματα», αλλά καλλιεργεί προοπτικές. Δεν αντιστοιχεί σε στέρηση, αλλά σε εμπλουτισμό της εμπειρίας. Δεν έρχεται «μετά» από κάποιο λάθος, αλλά μπορεί να προηγηθεί του λάθους, ως πρόληψη και οικοδόμηση θετικών δεσμών με το κοινωνικό σύνολο.
Η αλήθεια είναι απλή: η κοινωνική εργασία δεν είναι σωφρονισμός, αλλά σχολείο ζωής. Και αυτό το σχολείο αξίζει σε όλους τους μαθητές — όχι ως κύρωση, αλλά ως ευκαιρία.
Ενδεικτική Βιβλιογραφία
UNICEF (2014). Hidden in Plain Sight: A statistical analysis of violence against children.
Zehr, H. (2002). The Little Book of Restorative Justice. Good Books.
Dewey, J. (1938). Experience and Education. Kappa Delta Pi.
Fielding, M. & Moss, P. (2011). Radical Education and the Common School. Routledge.