Πώς ο Πολιτισμός Επανανοηματοδοτεί την Έννοια
Η λέξη «αξιολόγηση» συχνά γεννά άγχος, ανασφάλεια, ακόμα και φόβο. Σε πολλά συστήματα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού και γνώσης, η αξιολόγηση έχει ταυτιστεί με τον έλεγχο, την επιβολή και τη συμμόρφωση. Ωστόσο, στον χώρο του πολιτισμού, η αξιολόγηση αποκτά μια διαφορετική ταυτότητα: γίνεται εργαλείο εξέλιξης.
Από την κρίση στην καλλιέργεια
Στον πολιτιστικό χώρο, η αξιολόγηση δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν εξαντλείται σε αριθμούς ή προκαθορισμένα πρότυπα. Είναι μια διαδικασία διαλόγου και ανατροφοδότησης, που στοχεύει στην ενίσχυση της δημιουργικότητας, της νοηματοδότησης και της ουσίας.
Εδώ, η ερώτηση δεν είναι «αν έκανες το σωστό», αλλά πώς μπορείς να πας βαθύτερα, να εκφραστείς αυθεντικότερα, να έχεις μεγαλύτερο αντίκτυπο. Ο αποδέκτης δεν αξιολογείται για να αποκλειστεί, αλλά για να ενθαρρυνθεί. Δεν συμμορφώνεται — μεγαλώνει.
Ολιστική προσέγγιση και ποιοτικά κριτήρια
Η αξιολόγηση στον πολιτισμό:
-
βασίζεται σε σύγχρονες προσεγγίσεις της έννοιας, που αντιλαμβάνονται την αξιολόγηση ως δυναμική διαδικασία, και όχι ως στατικό μηχανισμό,
-
απορρίπτει τις παλιές, απαρχαιωμένες αντιλήψεις περί επιτήρησης και συμμόρφωσης,
-
γίνεται μέσα από ποιοτικά και πολυεπίπεδα κριτήρια,
-
λαμβάνει υπόψη την πρόθεση, τη διαδικασία και το αποτέλεσμα,
-
στηρίζεται στη συνεργασία και όχι στον ανταγωνισμό,
-
ενισχύει τη σχέση με το κοινό και την κοινωνία.
Αυτό το είδος αξιολόγησης συνδέεται με την καλλιτεχνική και ανθρωπιστική παράδοση, όπου η πορεία έχει σημασία όσο και ο προορισμός.
Ένα μοντέλο με σεβασμό στον άνθρωπο
Η πολιτιστική αξιολόγηση αναγνωρίζει την ατομικότητα και την πολλαπλότητα των εκφράσεων. Δεν προσπαθεί να τις ευθυγραμμίσει, αλλά να τις αναδείξει. Προϋποθέτει εμπιστοσύνη, όχι επιτήρηση. Και γι’ αυτό λειτουργεί ως μοχλός ανάπτυξης.
Σε έναν κόσμο που συχνά μετράει χωρίς να κατανοεί, ο πολιτισμός επιλέγει να νοηματοδοτεί χωρίς να μειώνει.
Βιβλιογραφικές Αναφορές
-
Belfiore, E., & Bennett, O. (2010). The Social Impact of the Arts: An Intellectual History. Palgrave Macmillan.
-
Jancovich, L. (2017). The participation myth. International Journal of Cultural Policy, 23(1), 107–121.
-
Kester, G. H. (2011). The One and the Many: Contemporary Collaborative Art in a Global Context. Duke University Press.
-
Holden, J. (2006). Cultural Value and the Crisis of Legitimacy: Why culture needs a democratic mandate. Demos.