Σε μια εποχή όπου η δημόσια εικόνα προβάλλεται παντού και η διαρκής παρουσία θεωρείται επιτυχία, μια σπάνια αλήθεια αναδύεται σιωπηλά: ο ηγέτης δεν χτίζεται από το πόσο μιλά, αλλά από το πότε επιλέγει να εμφανιστεί.
Η συμμετοχή σε φόρα, συνέδρια, ΜΜΕ και πάνελ μπορεί να ενισχύσει την προβολή ενός προσώπου. Όταν όμως η υπερέκθεση ξεπερνά το μέτρο, η αρχική δύναμη μετατρέπεται σε αντίστροφη φθορά. Η επανάληψη φέρνει κόπωση. Και ο κόσμος, που κάποτε άκουγε με προσοχή, αρχίζει να ακούει από συνήθεια — ή να μη δίνει καθόλου σημασία.
Η ηγεσία αποδεικνύεται με πράξεις στη σωστή στιγμή. Όχι όταν όλα είναι ελεγχόμενα, αλλά όταν κάτι απειλεί να ξεφύγει. Όχι στα εύκολα πάνελ με προσχεδιασμένα χειροκροτήματα, αλλά εκεί όπου κρίνεται η ευθύνη και δοκιμάζεται η συνέπεια.
Υπάρχει μια παλιά αλήθεια, σχεδόν αρχαϊκή, που δεν αλλάζει: ο σεβασμός γεννιέται στη σιωπή πριν τη λέξη. Και κάθε υπερβολή — ακόμη και στην ευγλωττία — ακυρώνει το κύρος που επιδιώκει να υπερασπιστεί.
Η παρουσία του ηγέτη πρέπει να λειτουργεί σαν το φως του φάρου: να μη χρειάζεται να φαίνεται συνέχεια, αλλά όταν εμφανίζεται, να οδηγεί. Όταν, όμως, το φως αναβοσβήνει χωρίς κατεύθυνση, παύει να καθοδηγεί — και γίνεται διακοσμητικό στοιχείο του ορίζοντα.
Σε καιρούς δοκιμασίας, ο ηγέτης καλείται όχι να επιδειχθεί, αλλά να σταθεί. Όχι να μιλήσει σε όλους, αλλά να εμφανιστεί εκεί όπου η απουσία του θα ήταν καταστροφική.
Γιατί τελικά, δεν θα θυμόμαστε εκείνους που εμφανίζονταν παντού, αλλά **εκείνους που εμφανίστηκαν όταν έπρεπε.